In 1989 richtte ik samen met 11 andere mede-studenten de Amsterdamse studenten kunst vereniging Particolarte (A.S.K.V. Particolarte) op. Dit vanuit de gedeelde constatering dat er bij de studie Kunstgeschiedenis aan de Universiteit van Amsterdam een duidelijke behoefte was aan een dergelijke vereniging. Maar onze idealen gingen verder. We ambieerden een studievereniging die ook studenten van andere studie zou interesseren. Na de oprichting bleek dat die behoefte daadwerkelijk niet alleen onder de initiatiefnemers leefde, het aantal leden groeide redelijk snel.

Ons doel was, in de eerste plaats, nogal stichtelijk. Namelijk, ‘het verbreden van cultuurbeleving onder studenten’. Daarnaast wilden wij informeel contact tussen studenten bevorderen én studenten bewust en mondig maken van hun positie binnen het onderwijssysteem. Dat laatste punt was duidelijk ingegeven door de toenmalige politieke context. In november van het voorafgaande jaar vond namelijk het grootschalige protest tegen de onderwijsplannen van toenmalig minister Deetman plaats. Die geest waarde zeker nog rond in onze hoofden.

Na de start van de vereniging ontplooiden wij een redelijk brede waaier aan activiteiten. Variërend van een  gelijknamig magazine, bezoeken aan theater- en filmvoorstellingen, musea, excursie in binnen- en buitenland, skivakanties en natuurlijk de reguliere borrelavond (de facto het beoogde ‘informele contact’ ). Eerst in café De Doffer in de Runstraat, later in de ruimte van mede-studentenvereniging Liber aan de Singel.

Sinds de tijde waarin ik actief was als (de eerste) secretaris heeft de vereniging zich ontwikkeld en bestaat nog steeds. Een mooie bevestiging van een goed idee.