Voor Archined schreef ik een recensie over het meest recente werk van Christo & Jeanne-Claude en Anne Imhof. Dit naar aanleiding van presentaties van hun werk in Parijs. Christo & Jeanne-Claude presenteerden daar postum hun laatste monumentale werk. Anne Imhof kreeg de ruimtes van Palais de Tokyo tot haar beschikking om er een fascinerende en ruimtelijke tentoonstelling te maken.

In de recensie vergelijk ik de beide werken die redelijk toevallig, gelijktijdig en dicht bij elkaar kwamen in de lichtstad. Het werk van Imhof was daarbij vooral een ontdekking. Dat van Christo & Jeanne-Claude vooral een bevestiging van de uniciteit en ongeëvenaarde uitstraling en impact van hun publieke werken.

De verhulde triomfboog uit 2021 daarentegen brengt publiek in de publieke ruimte samen, concentreert en vormt een stedelijk podium of, in de gedachte van Restany, een ‘tableau vivant’. Het publiek beweegt en stroomt om het kunstwerk heen. Men ziet elkaar gedurende een urbane ‘rite de passage’ en is zich in de nabijheid van de schittering van het kunstwerk nadrukkelijk bewust van elkaars aanwezigheid. Dat is een gewaarwording die doorgaans natuurlijk ook zonder kunstwerk in de publieke ruimte kan plaatsvinden. Maar wat het kunstwerk van Christo en Jeanne-Claude door zijn verblindende en tijdelijke aanwezigheid doet is die ervaring en ruimtelijke empathie veel nadrukkelijker maken